U Vojvodini tokom žetve i berbe dolazili su da ispomažu ljudi iz Bosne i Mađarske pa su pored novčane nagrade dobijali i nešto od žetve ili berbe. Seljaci koji su imali bogatu zemlju nisu hteli da zapošljavaju nekog iz svog sela jer bi morali više da ih plate, pa su zato sezonski radnici bili jedino rešenje.
Predsednici opština kako bi osnažili svoju opštinu i podigli standard kod svih građana došlo je do naredbe iz 1928.godine kojom se zabranjuje zapošljavanje sezonskih radnika sem ukoliko u tom selu nema ko da radi.
Koliko je bilo unosno raditi sezonske poslove govore i razni podaci da su zanatlije, majstori, činovnici i drugi radnici raznih zanimanja prestajali sa radom kako bi radili sezonske poslove.
Postojala je i druga strana gde su meštani u svakoj sezoni govorili da će predsednik opštine biti malo bogatiji ove godine iz mnogo razloga, jedna od njih je i korupcija. Takođe, veleposednici su nudili veoma male cene za rad, pa su meštani odbijali da rade za dnevnicu što je stvorilo uslov da veleposednik zaposli sezonske radnike koje je plaćao u parama i u robi.
Naredba je trajala godinu dana ali se produžavala iz godine u godinu u nekim mestima do početka Drugog svetskog rata.
