Kalmici su zapadnomongolski narod, koji pretežno živi u autonomnoj republici Kalmikiji (Rusija). Kalmici su većim delom budističke veroispovesti i govore kalmičkim jezikom, koji spada u mongolske jezike.
Početkom aprila 1920.godina u Srbiju je stiglo nekoliko desetina Kalmica izbeglica a do kraja 1920.godine stiglo ih je ukupno oko 300. U periodu od 1920.godine do 1923.godine u Srbiju je stiglo 450-500 Kalmika a najveći deo njih oko 400 se nastanilo u Beogradu i tako postali najveća Kalmička kolonija u Evropi.
U Beogradu su se nastanili u najvećem delu u Malom Mokrom lugu ali bilo ih je i na Karaburmi, Bulbulderu, oko Cvetkove pijace i na Crvenom Krstu. U početku su Beograđani malo znali o njima pa su ih nazivali „Kinezi“.
U aprilu 1928.godine formiraju „Kalmičku koloniju“ a za predsednika je izabran bivši pukovnih ruske vojske Abuša Aleksejev.
Prvi budistički hram u Beogradu izgrađen je 1929. godine jer su jedna broj izbeglica činili i budistički sveštenici, zahvaljujući Abušu Aleksejevu i budističkiom starešini bakši Mančudi Borinovim.
Budistički hram u Beogradu bio je jedan od prvih budističkih hramova u Evropi. Pre ovog hrama svoju bogomoljku imali su u dve iznajmljene sobe u ulici Vojislava Ilića 1923.godine, a dve godine kasnije,1925.godine premeštaju je u Metohijsku ulicu br. 51 do 1928.godine kada je izgrađen hram.
Zemljište za izgradnju hrama dao im je beogradski industrijalac Miloš Jaćimović u današnjoj Budvanskoj ulici a otvoren je 12. decembra 1929. godine. Ceremoniju osvećenja novog hrama su obavili bakša Namđal Nimbušev, duhovni vođa Kalmika u izgnanstvu, koji je za tu svečanu priliku doputovao iz Pariza i bakša beogradski Umaljdinova.
U hramu su držani časovi kalmičkog jezika i budističke veronauke.
Kalmička princeza Nirdžidma Torgutska je posetila beogradski hram 20. septembra 1933.
Nakon nekog vremena, i gradske vlasti su počele novčano da pomažu sveštenstvo jer Kalmici koji su radili uglavnom na građevini nisu imali posla . Proslava desetogodišnjice izgradnje hrama održana je 23.11. 1939. Novčana pomoć gradske vlade im je ukinuta 1942. godine kao licima „nesrpske nacionalnosti“.
Pred kraj Drugog svetskog rata „Kalmička kolonija“ je prestala da postoji kada su Kalmici izbegli u Nemačku a kasnije i u SAD. Jedan deo hrama je bio porušen tokom borbi za oslobođenje Beograda a veći deo je bio srušen 1950.godine jer Kalmička kolonija je prestala da postoji pa nije bilo potrebe ni za hramom.
Danas u Beogradu više ne postoji kalmička zajednica.