Pozorište „Atelje 212“ je osnovano 12. novembra 1956. godine u prostorijama „Borbe“ kada je i izvedena prva predstava „Faust“ u režiji Mire Trailović. Osnovala ga je grupa umetnika koju su činili reditelji, glumci i pisci sa željom da se napravi pozorište u kome će se prikazivati avangardni komadi u Beogradu. Kako je pozorište „Atelje 212“ dobilo ime postoje tačni podaci ali prepričavaju se dve verzije.
Prema prvoj verziji koja je se i najviše održala je da je prilikom prve održane predstave u zgradi „Borbe“ bilo postavljeno 212 stolica. Druga verzija koja je počela da se prepričava je da je imenu kumovao srpski pisac Borislav Mihajlović-Mihiz i da mu je dao ime po hotelskoj sobi sobi 212, u Londonu, u kojoj je rođen Aleksandar II Karađorđević.
Za prvog upravnika postavljen je Radoš Novaković, ali nakon dolaska Bojana Stupice na čelo pozorišta 1959.godine dolazi do velikih promena i odlazak ogovaranja da u Atelje dolazi samo elita. Gospodin Stupica menja repertoar i uvodi stalni glumački ansambl. Nakon promene repertoara i uvođenje stalne glumačke postave, za svaku predstavu se tražila karta više. Bojan Stupica osmišlja i novu zgradu pozorišta jer staro više nije moglo da primi i udovolji potražnji z apredstavama.
Zgrada pozorišta „Ateljea 212“ otvorena je 30. decembra 1964. godine premijernim izvođenjem predstave „Ljubinko i Desanka“ Aleksandra Popovića u režiji Radeta Markovića. Nakon otvaranja nove zgrade pozorišta pod zvaničnom upravom Mire Trailović počinju godine koja će staviti pečat na ime „Ateljea 212“. Svakako jedan od „pečata“ pozorišta je glumac Zoran Radmilović čije improvizacije u predstavama „Kralj Ibi“ i „Radovan III“ bacile su u „senku“ sve ostale predstave.
Rekonstrukcija zgrade Ateljea započeta je 1988. godine, a otvoreno je 2. juna 1992. godine.
Pozorište je u veoma kratkom periodu postalo jedan od simbola Beograda, a i pojedine predstave koje su dobile status kultnih.
