U nekadašnjem Beogradu,nakon Prvog svetskog rata, običaji proslavljanja velikog praznik, Bogojavljanje, menjali su se u skladu sa vremenima koja su dolazila ali jedan način proslave se nije menjao,do Drugog svetskog rata.
Već u ranim jutarnjim satima veliki broj građana,koji se povećavao iz godine u godinu, bio je okupljen oko Saborne crkve sa flašama ili bokalima u ruci, kako bi uzeli osveštanu vodu. Nije se mnogo marilo za hladnoću, a u nekim godinama znao je sneg da bude i do kolena, i pored toga, Beograđani su i po nekoliko sati čekali kako bi poneli osveštane vode.
Nakon Svete Liturgije u Sabornoj crkvi, crkvena povorka,sa patrijarhom na čelu, krenula je ka Savi. Iza crkvene povorke,bili su srpski oficiri i žandarmi, članovi Vlade Srbije, gradski čelnici i nepregledna kolona Beograđana.
Duž Karađorđeve ulice bili su poređani srpski vojnici koji su stajali u stavu mirno, dok su odjekivali pucnji iz topova. Početkom 30-tih godina prošlog veka niz Karađorđevu ulicu stajala je počasni vod sa zastavom,kraljeva grada, pukovi vojnika iz svih rodova, kao i vojna muzika.
Na savskoj obali postavljena je bila manja bina kako bi patrijarh zagrabio malo vode i osveštao Savsku vodu. Bina je bila ukrašena slamom na kojoj je stajao urađeni krst od veštačkog leda.
Uz obalu, na slami, postavljao se jedan ili dva krsta koji su nakon osveštenja puštani da plutaju Savom.
Nakon završenog obreda patrijarh je sve blagosiljao i pozivao na hrišćanski život. Kada je crkvena povorka krenula nazad ka Sabornoj crkvi ,sugrađani su ostali kako bi zahvatili malo vode iz buradi sa osveštenom vodom.
Tradicija se nije menjala do Drugog svetsko rata, a nakon njega,zbog dolaska komunističke vlasti, nikada više nije obnavljana.
Foto:Ilustracija/Beogradske vesti
Autor: Aleksandar od Beograda
